Rozdział 4

Spojrzałam na adres który miałam zapisany na kartce.

- Dobra. To do windy. 12 piętro - powiedziałam dziewczynom

Wjechałyśmy i naprzeciwko wyjścia z windy było nasze mieszkanie. Zadzwoniłam dzwonkiem i po chwili otworzyły się drzwi. 

- Jenny! - ciocia Debby uściskała mnie serdecznie - ale ty wyrosłaś!

- Cześć ciociu. A ty nic się nie zmieniłaś. Dalej wyglądasz jakbyś miała 20 lat - uśmiechnęłam się do niej

- Cześć dziewczynki, wchodźcie, wchodźcie. Nie krępujcie się. 

- Dzień dobry - powiedziały chórkiem dziewczyny

- Muszę już lecieć, bo wyrwałam się na chwilę z redakcji. Macie w lodówce zapas jedzenia, tam są sypialnie. Czujcie się jak u siebie. Gdyby coś się działo dzwońcie pod numery, które wiszą na lodówce. Pa! - ucałowała mnie w policzek, tak samo jak moje przyjaciółki.
Mieszkanie było ogromne. Nie spodziewałam się takiego. Było urządzone w stylu nowoczesnym, można stwierdzić po białych ścianach i wszędobylskich szarościach, że jest zimne, ale brąz, który był wkomponowany oraz mnóstwo zieleni dodawało przytulnego klimatu.
- Dobra laski, zbieramy się! - krzyknęłam wyjmując z lodówki butelkę wody.
- No weź daj się chociaż ogarnąć! - usłyszałam Aldonę z łazienki, a za chwilę szum wody.
- No zajebiście... Rusz tyłek!
- Nie przebieramy się? - zapytała Marta
- W sumie możemy. Chyba założę jakąś sukienkę. Pomożesz mi wybrać?
- Jasne. Let's GO!
Wzięłyśmy walizki i poszłyśmy do jednego z pokoi.
- Dobra. Może być ta? - zapytałam wyjmując pokrowiec z walizki i rozpinając go.
- Spoko jest, ale pokaż jeszcze inne.
- No dobra. To może ta?
- NOPE! Nie, proszę, nie.
- Yhh... Ale tą zakładam. I bez gadania.
- Dobra.
Przebrałam się i wyszłyśmy na duuuuże zakupy.

Rozdział 3

Przyleciałyśmy do LA o 12 tamtejszego czasu. Nie byłyśmy zmęczone bo miałyśmy wygodne miejsca i mogłyśmy się wyspać. Postanowiłyśmy więc pójść do jakiegoś centrum handlowego. 

- Może najpierw zostawimy te walizy, co? - zapytała Marta taszcząc po schodach wielką, fioletową walizę. 

- Taaa... Przydałoby się - odpowiedziałam rzucając okiem na mój bagaż.

Stanęłyśmy na ulicy i już miałyśmy wzywać taksówkę kiedy tuż obok nas zatrzymał się czarny samochód, z którego wyszedł wielki mężczyzna i przesunął nas. Usłyszałyśmy za nami szum, więc odwróciłyśmy się. Prosto na nas szedł tłum fotoreporterów. Większość szła tyłem i robiła masę zdjęć komuś kto był w środku tego całego motłochu. Spojrzałam się po dziewczynach. Stały jak wryte z otwartymi gębami, a Aldona miała łzy w oczach.

- To on... To on... - wydukała z siebie i zaczęła przeciskać się przez tłum.

Wydaje mi się, że zobaczyła coś czego ja nie widziałam. Podskoczyłam i wtedy już wiedziałam o co jej chodzi. Do samochodu, eskortowany przez trzech wielkich goryli szedł sam Justin Bieber. Za nim biegła cała rzesza fanek krzycząca i płacząca jak w tej chwili moja przyjaciółka. 

W tym momencie ktoś mnie popchnął, wywróciłam się i poczułam jak kilkanaście par stóp kopie mnie gdzie popadnie. Usłyszałam czyiś krzyk:

- Ej! EJ! Uspokójcie się! Zaraz ją zabijecie! - nastała jako taka cisza, a mnie przestano taranować. Leżałam tak skulona i zwijałam się z bólu.

- Hej - ktoś złapał mnie za ramię - nic ci nie jest?

- Nie... chwila... czy nade mną stoi Justin Bieber? Chyba mocno mnie skopali... - złapałam się za głowę, a on zachichotał

- Poczekaj, pomogę ci - wziął mnie pod ramię i postawił na nogi. 

- Dzięki.

- Zadowoleni? - krzyknęła Aldona. Krzyczała do paparazzich - no co się tak patrzycie! Nie dość, że nie dajecie Justinowi żyć to jeszcze taranujecie niewinne nastolatki, bo tak bardzo wam zależy na forsie. Gdyby nie on moglibyście ją zabić! Zadowoleni z siebie?! Macie te swoje pierdol*ne fotki?! Wszyscy zaczęli na nią krzyczeć i robić jej zdjęcia. 

- O Jezusie - usłyszałam z ust Justina - wsiadaj do samochodu - powiedział do mnie - Dennis - zwrócił się do jednego z goryli - weź tą dziewczynę stamtąd i chodźmy. 

- Ale tam są nasze bagaże i moja przyjaciółka Marta! - zaprotestowałam

- To zbieraj ją! - powiedział inny ochroniarz

- Może byłbyś milszy? - zapytałam patrząc na niego wilkiem. Przewrócił oczami i wsiadł za Justinem do samochodu

- MARTA! - krzyknęłam. 

Wyłoniła się zza tych wszystkich hien ciągnąć moją walizkę i swoją naraz. 

- Dzięki kochana - wzięłam walizkę i wpakowałam do bagażnika.

Wsiedliśmy. Popatrzyłam  po dziewczynach. Marta była dalej zszokowana, a Aldona siedziała naprzeciwko Justina i patrzyła się na niego gałami wielkimi jak kule bilardowe. Ja siedziałam obok niego na osobnym fotelu. Spojrzałam na niego. Obserwował Aldonę, bo ta co chwilę pytała się Marty i z tego co słyszałam Dennisa czy to naprawdę Justin Bieber siedzi naprzeciw niej.

Justin spojrzał na mnie i spytał po cichu:

- Ona zawsze się tak zachowuje?

- Tylko jak widzi ciebie - zaśmiałam się - jest wielką fanką. Właściwie od początku jest Beliebers.

Spojrzał na nią niepewnie.

- Hej, śliczna - powiedział do niej. Momentalnie oprzytomniała.

- Mówisz do mnie?

- Tak. Jak się nazywasz?

- Aldona

- Ładne imię. Wyjął ze schowka swoje zdjęcie i podpisał się na nim z niekrótką dedykacją - proszę. To dla ciebie - podał jej zdjęcie. 

- "Dziękuję za bycie ze mną od początku. To wiele dla mnie znaczy. Kocham cię, Justin Bieber" - przeczytała - ojej... - rozpłakała się na dobre i zaczęła go ściskać - dziękuję! Dziękuję, dziękuję, dziękuję...

- No już, bo go udusisz - powiedziałam przywracając ją do świata realnego

- Dzięki - szepnął do mnie kiedy Aldona zajęła się czytaniem ponownie dedykacji

- Spoko. 

- A właściwie jak masz na imię?

- Jenny. 

- Jesteśmy na miejscu - powiedział kierowca zatrzymując się. Zastanowiłam się skąd znali adres cioci, ale pewnie Marta mu powiedziała, bo siedziała obok niego.

- Dzięki za podwiezienie - powiedziałam na odchodne i pomachałam mu i ochroniarzom, a temu co na mnie naburczał pokazałam z gracją środkowy palec. Zaśmiał się i spojrzał na Jusa. Ten tylko wzruszył ramionami.

Wzięłyśmy walizki i weszłyśmy do budynku.